الگوی جدید قراردادهای نفتی، پیمانکار را بواسطه حضور بلندمدت برای بیش از ٢٠ سال به تولید از مخزن متعهد می کند؛ در حالی که در قراردادهای بیع متقابل، پیمانکار متعهد به تولید ٢١ روز از ٢٨ روز است.یک استاد دانشگاه، با اشاره به پیش بینی حضور بلندمدت شرکتهای خارجی در الگوی جدید قراردادهای نفتی، گفت: در قرارداد بیع متقابل، ظرفیت تولید در هنگام راه‌اندازی پروژه و استمرار تولید بر اساس ظرفیت قراردادی ٢١ روز از ٢٨ روز ملاک است؛ در حالی که در الگوی جدید قراردادهای نفتی، پیمانکار زمان طولانی تری در میدان حضور دارد بنابراین تعهد قراردادی آن درباره تولید، محدود به کمتر از یک ماه نیست.
بیژن مستقل با بیان این که الگوی جدید قراردادی نفت که خود قراردادی خدماتی است، در ادامه رویه استفاده از قراردادهای خدماتی از جمله بیع متقابل طراحی شده و قالب کلی آن نظیر بیع متقابل است، ادامه داد: الگوی جدید قراردادی تنها در چند مورد با بیع متقابل متفاوت است و در آن، ریسک توقف تولید طولانی مدت مخزن در صورت تخلف یا نبود برنامه ریزی صحیح پیمانکار به درآمدهای پیمانکار مرتبط می شود.
سردبیر ماهنامه اکتشاف و تولید، هدف از اصلاح الگوی قراردادهای نفتی را پویایی و بهبود مدل قراردادها همسو با ضرورت سرمایه گذاری بیشتر و جذب آن در بخش نفت و جبران بخشی از تاخیر در توسعه و بهره برداری از میدانهای مشترک در مقایسه با کشورهای همسایه عنوان کرد و افزود: باید در نظر داشت که شرکت ملی نفت ایران، از طریق این الگوی قراردادی شرکت های بزرگ نفتی را زیر نظر خود می گیرد و آنها را به مدت طولانی تری نسبت به قراردادهای گذشته، به پروژه متعهد می کند و همین موضوع سبب می شود شرکت های خارجی طرف قرارداد برای حفظ منافع خود تا حدی به دولت های متبوعشان برای همسو شدن با مواضع و منافع جمهوری اسلامی ایران فشار بیاورند.
وی در گفتگو با خبرنگار شانا افزود:برخی می گویند مدل جدید قراردادی نفت منافع عمده ای را برای شرکتهای خارجی به همراه دارد، اما باید در نظر داشت که امضای این قرارداد، رقابتی و بدیهی است در هر قراردادی در مقابل ریسکی که پیمانکار متقبل می شود، دستمزدی برای وی متصور است.
مستقل با اشاره به این که در قراردادهای جدید نفتی، دستمزد پیمانکار کاملاً کنترل شده و حساب شده است، یادآور شد: شرکت ملی نفت ایران در توسعه طرح‌های بالادستی در پارس جنوبی، حوزه‌های نفت فلات قاره و خزر، همچنین در تعداد زیادی میدانهای مشترک در خشکی در غرب و جنوب غربی کشور و شمال شرقی ایران بر اساس مقتضیات و امکان جذب سرمایه و منافع حداکثری کشور از مدلهای قراردادی متنوعی از جمله قراردادهای بیع متقابل و EPC(F) استفاده می کند.
